Στα πλαίσια της τριπλής Κατοχής της Καστοριάς και με την ανοχή και την στήριξη των Ιταλών και αργότερα των Γερμνών κατακτητών, οι βουλγαρικές βιαιοπραγίες έφτασαν στο αποκορύφωμά τους. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή και τοποθέτηση σε καίριες θέσεις του Βούλγαρου συνδέσμου Αντόν Κάλτσεφ και του Ιταλού υπολοχαγού Τζιοβάννι Ραβάλλι. Πίστοί φιλοι, ετοίμαζαν την εκδίκησή τους προς τον Καστοριανό λαό με ιδιαίτερο μένος και διαστροφή. Δημιούργησαν τα "τάγματα ερευνών" με σκοπό την εκκαθάριση της Δ. Μακεδονίας από ταραχοποιά στοιχεία. Η τρομοκρατία που τους βοηθούσε να επιβληθούν στο λαό έφτασε στο αποκορύφωμά της με τις μαζικές εκτελέσεις αμάχων, οι οποίοι επιλέγονταν με φυλετικά και όχι μόνο κριτήρια. Άλλες φορές η επιλογή γινόταν απλώς και μόνο από τις προτιμήσεις των κομιτατζήδων. Και το λουτρό αίματος κρατούσε καλά για χρόνια.
Εικόνα 1: Ο Ραβάλλι και Κάλτσεφ στη δίκη τους εν μέσω των δεσμωτών τους
Ο Θεμιστοκλής Ζαϊμίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Σαμψούντα του Πόντου το 1904. Ασχολούνταν κυρίως με την παραγωγή καπνού. Εκεί γνώρισε και αρραβωνιάστηκε τη Μαρία γεννημένη το 1907, μετέπειτα σύζυγό του. Τους πρόλαβαν όμως τα γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Γενοκτονίας των Ποντίων το 1922, και πήραν το δρόμο για τη θάλασσα για να φτάσουν στην Ελλάδα.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η μητέρα της Μαρίας σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης των Τούρκων για να διώξουν τους Έλληνες. Οι Τούρκοι της εν λόγω ομάδας προσπάθησαν να βιάσουν την δύστυχη γυναίκα. Αυτή όμως με περισσή εξυπνάδα, μάζεψε μικρά παιδιά γύρω της, να κρατάνε σφιχτά την φούστα της και να φωνάζουν δυνατά. Με τον κόσμο που μαζεύτηκε, οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να ματαιώσουν το σχέδιό τους και χτύπησαν τη γυναίκα πολύ δυνατά με τον υποκόπανο των όπλων τους. Το αποτέλεσμα ήταν να πάθει αιμορραγία και να ξεψυχήσει σε δύο μέρες μέσα. Η Μαρία βίωσε για δεύτερη φορά την τρομερή απώλεια, εφόσον οι Τούρκοι είχαν προ καιρού σκοτώσει και τον πατέρα της, Χρήστο. Τον άρπαξαν και τον κρέμασαν. Όμως το σκοινί που τον έπνιγε κόπηκε. Αμέσως τον κρέμασαν με άλλο σκοινί και τον αποτέλειωσαν. Κατόπιν το μετάνιωσαν, επειδή θεώρησαν ότι για αν κοπεί το σκοινί την πρώτη φορά, ο Αλλάχ ήθελε τον άνθρωπο ζωντανό και αυτοί παρέβησνα το θέλημά του. Γι' αυτό και σχεδόν αμέσως έβγαλαν ένα νόμο που έλεγε ότι αν κατά τη διάρκεια του απαγχονισμού κοπεί το σκοινί, ο τιμωρημένος αφήνεται ελεύθερος.
Τη Μαρία με τις αδελφές της τις πήρε η γιαγιά τους, η οποία ήταν πολύ μεγάλης ηλικίας και διπλωμένη στα δύο από τους κόπους μιας ζωής. Στο δρόμο τους συνάντησε ο Θεμιστοκλής και συμπόνεσε την ηλικιωμένη γυναίκα με τα μικρά κορίτσια. Τις βοήθησε και έφτασαν όλοι μαζί στη θάλασσα που τους περίμεναν καράβια για την Ελλάδα για την ανταλλαγή των πληθυσμών. Έκαναν όλο αυτό το δρόμο με τα πόδια. Εκεί ζήτησε από τη γιαγιά το χέρι της Μαρίας. Φτάνοντας όμως στον Πειραιά, πάνω στο συνωστισμό και τη μεγάλη λαοθάλασσα των προσφύγων, χάθηκαν. Ο μέν Θεμιστοκλής μεταφέρθηκε στη Δράμα, η δε Μαρία στο Άργος Ορεστικό. Μόνο αργότερα έμαθε ο Θεμιστοκλής που βρισκόταν η Μαρία και ήρθε στο Άργος και την βρήκε. Τέλεσαν τον γάμο τους και παρέλαβαν τον κλήρο που τους αναλογούσε.
Αμέσως ο Θεμιστοκλής ασχολήθηκε με αυτό που γνώριζε καλά να κάνει: τα καπνά. Και αυτά του απέδιδαν αρκετά ώστε να χτίσει ένα σπίτι 8 δωματίων και να ζει την οικογένειά του με αξιοπρέπεια. Γι αυτό το λόγο και θεωρούταν πλούσιος από τον περίγυρό του.
Εικόνα 2: Ο Θεμιστοκλής Ζϊμίδης και σύζυγός του Μαρία
Ο Θεμιστοκλής ήταν διορατικός άνθρωπος και αρκετά μυστικοπαθής. Έβλεπε τον πόλεμο να έρχεται. Κρυφά και από τη γυναίκα του ακόμα έσκαψε μεγάλες τρύπες στο οικόπεδο του σπιτιού του. Έσκαβε βράδυ με κάθε επιφύλαξη όταν όλοι κοιμούνταν. Έβαλε μεγάλα βαρέλια στις τρύπες και τα γέμισε σιτάρι. Μετά κάλυψε με χώμα και έκρυψε έτσι καλά τα βαρέλια.
στηναρχή του πολέμου, εκμηστηρεύτηκε στη γυναίκα του ότι δεν επρόκειτο να επιζήσει.
- Μαρία, εγώ θα χαθώ σ' αυτόν τον πόλεμο. Εκεί, (έδειξε τα μέρη που είχε κρύψει τα βαρέλια), θα πηγαίνεις νύχτα και θα βγάζεις το σιτάρι. Θα το πηγαίνεις στο μύλο να το αλέθεις, να έχουν τα παιδιά να τρώνε ψωμί.
Αυτή η διορατικότητα και ενέργειά του έσωσε την οικογένειά του σ' αυτόν τον πόλεμο και στον χειρότερο επερχόμενο, τον Εμφύλιο.
Στις 17 Μαρτίου 1943 άρπαξαν τον Θεμιστοκλή σχεδόν μέσα στο σπίτι του. Μαζί με άλλους 8 οδηγήθηκε στις φυλακές του Άργους Ορεστικού. Συνολικά οι συλληφθέντες ήταν οι:
1) Ευάγγελος Γιαγκόπουλος
2) Γεώργιος Μπακαΐμης
3) Στυλιανός Ιακωβίδης
4) Ευστάθιος Ευσταθιάδης
5) Ηλίας Ελευθεριάδης
6) Θεμιστοκλής Ζαϊμίδης
7) Αργύριος Γκούτιος
8) Μιχαήλ Μαγγιλιώτης
9) Αβραάμ Παυλίδης από το συνοικισμό Βέρνης
Τους οδήγησαν στο βουλγαρικό φρουραρχείο. Εκεί ο αρχικομιτατζής φρούραρχος τους ρώτησε αν είναι Έλληνες ή Μακεδόνες, εννοώντας Βούλγαροι. Φωνάζοντας του απάντησαν: "Είμαστε όλοι Έλληνες!".
Μετά από αυτό, στις 26 Μαρτίου, τους οδήγησαν στο Νεκροταφείο Καστοριάς που βρισκόταν έξω από την πόλη, στο δρόμο για τον Απόσκεπο. Εκεί ήταν και ο τόπος εκτέλεσης όλων των κρατουμένων. Τους έστησαν μπροστά στο απόσπασμα και τους τουφέκισαν.
από κει και πέρα, η ζωή της οικογέμειας του Θεμιστκολή ήταν πολύ δύσκολη. Επειδή τους θεωρούσαν πλούσιους, οι αρμόδιοι θεωρούσαν ότι δεν δικαιούνται την βοήθεια της UNNRA.
Όμως τα κατάφεραν.
Ο Θεμιστοκλής βρίσκεται θαμμένος στο νεκροταφείο του Άργους Ορεστικού μαζί με τη αγαπημένη του Μαρία. Το μνήμα είναι δωρεά του Δήμου Άργους Ορεστικού επί δημαρχίας Μιχαήλ Ζάχου, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού και τιμής στο πρόσωπό τους. Εκεί αναπαύονται εν ειρήνη.
.jpg)
Εικόνα 3: ο τάφος του Θεμιστοκλή και της Μαρία Ζαϊμίδη
Το 2024, ο εγγονός τους Θεμιστοκλής, εκ του γιου τους Χρήστου, έφτιαξε εις μνήμην τους μια βρύση να σταματά και να δροσίζεται ο ευλαβής προσκυνητής των νεκρών. Βρίσκεται ακριβώς μπροστά από το μέρος του νεκροταφείου που έχει αναγορευτεί ως νεκροταφείο πεσόντων στρατιωτών.
Εικόνα 4: η βρύση εις μνήμιν του Θεμιστοκλή και της Μαρίας Ζαϊμίδη
Εικόνα 5: η οδός του Άργους Ορεστικού Θεμιστοκλή Ζαϊμίδη
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ
ΠΗΓΕΣ:
ΤΟ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΝ ΟΡΓΙΟΝ ΑΙΜΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΝ (1941-1944)- ΕΜΜ. Θ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
Προσωπικό αρχείο συνεντεύξεων και φωτογραφιών
Εικόνα 1: ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου